Από τα χώματα τα επτά της έριδας

Το μαύρο καποτ’ αφαιρείς το μελανί

Με τα’ άλλα φωτεινά, βάφεις την ελπίδα

Μελλοντική του κόσμου, ν’ αναγεννηθεί.

Έτσι, μένει άτρωτη κι’ άφθαρτη στο χρόνο

Ελπίδα δίδυμη ζωής δυναμική

Κι’ αισιόδοξη ψυχή σου δίχως πόνο

Ε! θριάμβου παίζει αιώνια μουσική !

Κι’ όμως! Άδοξη κι’ συμφωνία η ενάτη

Και η χαρά κουραστική νυχθημερόν

Μ’ άγανα κτεης που σ’ έριξε η εσχάτη

Στο έλεος της απληστίας των καιρών

Βλέπεις του Σίσσυφου μάταιο αγώνα

Να κρατηθεί με την πέτρα στην κορφή…

Ω! αντιπαλεύει λεηλασία του αιώνα

Μ’ αξίες , ηθικές αρχές, πάνω στη γη !

Αθαν. Γεωργ. Ταπραντζής