ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΧΡΥΣΟΒΙΤΣΑΝΩΝ¨ΤΑ ΚΟΡΟΝΤΑ¨
Thursday, 2024-03-28, 2:47 PM
Our poll
RATE MY SITE
Total of answers: 171

Statistics

Total online: 1
Guests: 1
Users: 0

Login form

Search

Calendar
«  November 2013  »
SuMoTuWeThFrSa
     12
3456789
10111213141516
17181920212223
24252627282930

Entries archive

Site friends
  • Create your own site

  • Main » 2013 » November » 16 » Πάνος Λαζαρόπουλος : Απ' τις κοινότητες στους Δήμους ή απ' το κακό στο χειρότερο;
    9:51 AM
    Πάνος Λαζαρόπουλος : Απ' τις κοινότητες στους Δήμους ή απ' το κακό στο χειρότερο;

    Μέχρι εκεί που φτάνει η μνήμη μου, θυμάμαι τα χωριά, είχαν αρχές και εξουσίες. Είχαν το κοινοτικό συμβούλιο εκλεγμένο από τους χωριανούς, με τον Πρόεδρό του επικεφαλής. Δεν ξέρω αν αμείβονταν αλλά ωστόσο το ενδιαφέρον των πολιτών να καταλάβουν το αξίωμα του Συμβούλου και του Προέδρου δεν ήταν λιγότερο από αυτό που δείχνουν τα σημερινά όργανα της Αυτοδιοίκησης. Στα χέρια τους βρίσκονταν όλες οι υποθέσεις του χωριού καθώς και η περιφρούρηση και η αξιοποίηση της κοινοτικής περιουσίας και όλων των κοινόχρηστων χώρων, είτε δρόμοι ήταν, είτε μονοπάτια που εξασφάλιζαν την ελεύθερη πρόσβαση των κατοίκων στα χωράφια τους, είτε βοϊδολείβαδα και αλογολείβαδα ήταν, είτε κοινοτικά πηγάδια. Μεριμνούσε ακόμα και για την συντήρηση του Σχολείου και για την είσπραξη τελών από τους παρεπιδημούντες κτηνοτρόφους, κυρίως για τα κοπάδια τους. Δεν ξέρω αν είχαν κρατικές επιχορηγήσεις. Πάντως για όλα τα προβλήματα έκαναν συνεχείς παραστάσεις προς την Νομαρχία, που αναλάβαινε την επίλυσή τους. Κάθε τόπος, τότε, είχε και τα έθιμά του που ρύθμιζαν τη ζωή των ανθρώπων κι είχαν ισχύ μεγαλύτερη απ' το νόμο, τον νικούσε κι ήταν αποδεκτό και παραδεκτό από όλο το νομικό κόσμο. Και το Κοινοτικό Συμβούλιο σέβονταν, τηρούσε το έθιμο και μεριμνούσε για την εφαρμογή του. Έτσι προλάβαινε τις αυθαιρεσίες και κάποια τάξη επικρατούσε στα χωριά. Αν οι κοινοτικοί άρχοντες εμφορούνταν από πραγματική αγάπη για το χωριό και έβαζαν το συμφέρον του ψηλότερα από το ατομικό τους, τότε, το χωριό μεταμορφώνονταν. Έβλεπες, τότε, χωριά που τα χαιρόσουνα και χωριά που σου προκαλούσαν αηδία. Αυτό έδειχνε το ποιόν των κοινοτικών αρχόντων. Ήταν καθρέφτης τους.
    Με το πέρασμα του χρόνου το παλιό σκουριάζει και το καινούργιο γυαλίζει και παίρνει τη θέση του, οι συνήθειες αλλάζουν κι ο τρόπος ζωής. Είναι η εξέλιξη που αλλάζει τον κόσμο και του δίνει νέα μορφή. Φέρνει πρόοδο, εξημερώνει τον άνθρωπο, ανεβάζει το πολιτιστικό του επίπεδο, καλυτερεύει το ήθος του; Εκείνο που όλοι ξέρουμε είναι πως το χρήμα παραμέρισε όλες τις ηθικές αξίες και την εντιμότητα διέλυσε κοινωνικούς θεσμούς και ιδανικά, παγιοποίησε την εκμετάλλευση και καλλιέργησε την εξαχρείωση.
    Έτσι λοιπόν, η σημερινή εξέλιξη ωφέλησε μόνο τον τομέα της τέχνης και έφερε κοινωνική αποδιοργάνωση και έκλεισε τον άνθρωπο στο εγώ του. Η εξαθλίωση των εργαζομένων σ' όλο τον κόσμο και η υποδούλωσή τους στο πανίσχυρο και αχόρταγο Κεφάλαιο τα λέει όλα. Σήμερα είμαστε θύματα αυτής της μετάλλαξης, που πολύ βοηθήθηκε από την ανικανότητα των Κυβερνώντων, που για πολλά μεριμνούν και τυρβάζουν εκτός από το βασικό συντελεστή και παράγοντα που λέγεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
    Σήμερα, για να επανέλθουμε στο κύριο θέμα,  προϊόν της εξέλιξης κι αυτό, η κοινοτική διαχείριση παραχωρήθηκε στους Δήμους που άρχουν σε μεγάλες περιοχές, όπου γαμψόνυχα αρπακτικά έσπευσαν να καταλάβουν τις δημαρχίες. Πάμπολλα τα τρωτά που μπορεί να επισημάνει κανείς με την πρώτη ματιά. Την κύρια ευθύνη εδώ την φέρει η κεντρική εξουσία, γιατί βιαστικά και με προχειρότητα προχώρησε στην ίδρυσή τους. Για να απαλλαχθεί από το βάρος των προβλημάτων τους και να τα φορτώσει σε φιλόδοξα άτομα, ανίκανα, άπειρα, στερημένα από ειδικές γνώσεις, που απαιτεί κάθε αξίωμα, αποβλέποντα και σε κάποια άλλα αφανή πλεονεκτήματα που εξασφαλίζουν αυτές  οι θέσεις. Υπάρχουν, ευτυχώς, και οι εξαιρέσεις εκείνων που αγαπούν τον τόπο τους και ενδιαφέρονται για την προκοπή του. Το πρώτο μειονέκτημα του θεσμού είναι η έλλειψη υποδομής. Δεν γίνεται και δεν λειτουργεί καμία επιχείρηση χωρίς υποδομές, χωρίς εφόδια, χωρίς στελέχη, χωρίς εξοπλισμούς. Πάρα πολλές αρμοδιότητες μεταβιβάστηκαν από τη μια μέρα στην άλλη στην αυτοδιοίκηση, που θα συγκροτούνταν και θα λειτουργούσε εκ των ενόντων, χωρίς μέσα, χωρίς όργανα, χωρίς ειδικευμένο προσωπικό. Πως σας φαίνεται να διαθέτει ο Δήμος πολεοδομικές υπηρεσίες, χωρίς μηχανικούς; Ιατρεία χωρίς γιατρούς, να εξασφαλίζει καθαριότητα χωρίς αυτοκίνητα και οδηγούς; Και το κυριότερο χωρίς να διαθέτει τους απαιτούμενους οικονομικούς πόρους. Αυτά είναι τα ελαφρυντικά ή μάλλον το άλλοθι των δημοτικών αρχόντων για την πλήρη σχεδόν απραξία τους.
    Από τούτες εδώ τις στήλες έχουμε ασχοληθεί σε χρόνο ακόμα ανύποπτο, για τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις της δημοτικής αρχής προς τον τόπο και τους ανθρώπους που άρχουν.  Είπαμε τότε, ότι ο Δήμαρχος πρέπει να υποχρεώσει τα αιρετά όργανα και τους συνεργάτες τους να επισημάνουν και να ερευνήσουν όλα τα προβλήματα και τις ανάγκες του της Κοινότητάς τους τους και να τις καταθέσουν εγγράφως και αυτό να επαναλαμβάνεται σε τακτά διαστήματα, ει δυνατόν σε κάθε εβδομάδα. Είπαμε ο ίδιος ο Δήμαρχος να επισκέπτεται τακτικά όλα τα χωριά της "επικράτειας” του για να διαπιστώνει επιτοπίως τις ελλείψεις τους και να ακούει από το στόμα των "υπηκόων” του τα παράπονά τους αλλά και τις απαιτήσεις τους. Έτσι από το υλικό που θα συγκεντρώνονταν, ύστερα από εξέταση και μελέτη από τους επιτελείς του και με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου να προχωρεί στην επίλυση των προβλημάτων ανάλογα με τις δυνατότητές του. Είπαμε ακόμα πως ο Δήμος πρέπει να διασφαλίζει την περιουσία του και να μεριμνά για το περιβάλλον (δάση, ιστορικοί χώροι, μνημεία) που συναρτάται άμεσα με το μέλλον του τόπου.
    Είδατε τίποτε από όλα αυτά να εφαρμόζεται στην πράξη; Συχνές είναι οι απουσίες του κ. Δημάρχου από την έδρα του, σπάνιες όμως οι επισκέψεις του στις κοινότητες. Ο επαρχιακός δρόμος που περνά από τον κάμπο της Χρυσοβίτσας θυμίζει πρωτόγονες εποχές και έχει γίνει αδιάβατος. Ο Δήμος απών. Το δάσος της βελανιδιάς, το μεγαλύτερο στο χώρο των Βαλκανίων, έχει αποδεκατιστεί από τους λαθροϋλοτόμους, που δεν λείπουν από κανένα χωριό, και είναι πασίγνωστοι. Κι εδώ απών ο Δήμος αντί να συνεργαστεί με όλες τις αρχές, ακόμα και τις εισαγγελικές για την εξουδετέρωση του κακού.
    Ας δούμε τώρα τι γίνεται στις Κοινότητες. Στη Χρυσοβίτσα, παιδί σαν ήμουνα, ο χώρος από το Σχολείο ως τη μάντρα του Μπουκουβάλα ήταν γεμάτος από αλυγαργιές. Στα διαλείμματα, εκεί που ήταν ακάλυπτος ο χώρος, από την Αγία Τριάδα ως το δρόμο, παίζαμε το τόπι, χωρισμένοι σε ομάδες. Εκεί στην Αγία Τριάδα υπήρχε ένας χώρος επίπεδος, το προαύλιο της που περικλείονταν από μια χοντρή και καλοχτισμένη μάντρα καλυμμένη από πάνω με ένα παχύ στρώμα από τσιμέντο, με γυαλιστερη επιφάνεια, λείο και πάντοτε καθαρό. Απάνω της μετά το παιχνίδι ξαπλώναμε άνετα. Είχε ένα μικρό άνοιγμα για να περνάμε να μπαίνουμε στην εκκλησία.
    Εκεί, λέει παλιότερα ήταν χοροστάσι, όπου χόρευαν οι χωριανοί, όταν λειτουργούσε τις μέρες του Πάσχα. Ήταν ένα μουσειακό είδος που έδινε ομορφιά και χάρη στην εκκλησία και δεν προσφέρονταν για καμία άλλη χρήση. Είχα πολλά χρόνια να ρθω στο χωριό, και , μαζί με τα άλλα, να δω και τους χώρους που μεγάλωσα, όπως η νοσταλγία το επιβάλλει σε όλους. Μέσα σ' αυτούς το Σχολείο κι η Αγία Τριάδα όπου μαζευόμασταν με τον ξάδερφό μου τον Βασίλη, τον Καντζούνια και τα Σωλάκια. Κι εκεί μου κόπηκαν τα πόδια και ανέβηκε το αίμα μου στο κεφάλι, μ' αυτό που αντίκρυσα. Ο τοίχος των παιδικών μου χρόνων τελείως εξαφανισμένος. Τα επόμενα χρόνια το κακό συμπληρώθηκε. Ο δρόμος, ασφαλτοστρωμένος, περνούσε έξω ακριβώς από την πόρτα της εκκλησίας. Ούτε έναν πόντο πιο πέρα. Φαινόμενο που έμοιαζε με ιεροσυλία. Πολλά τα ερωτήματα που μπήκαν στο μυαλό μου. Τούτο το πράγμα, το προαύλιο της εκκλησίας, που αποτελούσε μνημείο δεμένο με τα έθιμα του τόπου και μιλούσε για την ιστορία του εξαφανίστηκε ας ήταν και τόπος ιερός κι ας άνηκε στην εκκλησία.
    Ρωτάω ποιος έδωσε την άδεια, ποιος επέτρεψε να γίνει αυτή η ιεροσυλία; Ξαναρωτάω: ποιος, πότε γκρέμισε το σπίτι που του άφησε ο πατέρας του; Κανένας! Το τίμησε και το αγάπησε γιατί του θύμιζε τον πατέρα του και τους κόπους και τον ιδρώτα που έχυσε για να το στήσει. Και όχι μόνον το συντηρεί αλλά και το επεκτείνει, κάτι να αφήσει κι αυτός πίσω του. Είναι και το χωριό μια μεγάλη κατοικία, που χωράει όλους τους χωριανούς και πρέπει να το κρατούμε ευπρεπισμένο, καλοσυντηρημένο και όμορφο. Να το βλέπουν οι άλλοι και να το θαυμάζουν κι εμείς να καμαρώνουμε και όχι να το ρημάζουμε έτσι που να προκαλούμε την αποστροφή των άλλων.
    Με το χωριό είναι συνδεδεμένα και τα έθιμα που δίνουν διέξοδο στην μονότονη καθημερινότητα και ποικίλουν τη ζωή μας. Πρέπει να μην τα αφήσουμε να χαθούν. Να αναστήσουμε το χοροστάσι της Αγίας Τριάδας και εκεί να ξαναχορέψουμε και να ψήσουμε αρνιά και να γλεντήσουμε. Έχει και η ζωή τις απαιτήσεις της. Πρέπει να τη χαρούμε, να μην τη νιώθουμε σαν βάρος περιττό.
    Αφήνουμε τώρα την Αγία Τριάδα και πηγαίνουμε στο Σχολείο που συνορεύει κιόλας. Είχε το χωριό την τύχη να περάσει από εκεί ένας δάσκαλος χαρισματικός και φιλοπρόοδος, που άφησε ζωντανά κι ανεξίτηλα τα ίχνη του κι έγινε ίνδαλμα για τους μαθητές του. Αμπέλι ξέφραγο ο χώρος του, άχαρος. Το περιέφραξε, έστρωσε την ανώμαλη αυλή του και φύτεψε στους χώρους του πορτοκαλιές, ελιές, αμυγδαλιές κι άλλα οπωροφόρα δέντρα, δείχνοντας στους μαθητές του τον τρόπο φυτέματος και εμπνέοντάς τους την αγάπη για τα δέντρα και το πράσινο χρώμα συνυφασμένο με τη ζωή κάνοντας και το περιβάλλον φιλικό. Φύτεψε ακόμα και πεύκα, που μεγάλωσαν κι έγιναν ένα ευχάριστο θέαμα και μοναδικό στολίδι στο χωριό. Ε, λοιπόν κάποιοι στο χωριό αυτό το θέαμα το φθόνεσαν και το μίσησαν. Φέτος καθώς έμπαινα στο χωριό αντίκρυσα ένα άλλο θέαμα, φρικτό και αποκαρδιωτικό. Ο χώρος είχε αποψιλωθεί τελείως. Έμεναν όρθια ακόμα 2-3 πεύκα κι αυτό γιατί θα έπεφταν πάνω στα ηλεκτροφόρα σύρματα της ΔΕΗ. Ο χώρος είχε ανασκαφεί και πρόχειρα είχαν τοποθετηθεί κάτι φτηνά αντικείμενα παιδικής χαράς που αχρηστεύτηκαν πριν χρονιάσουν. Και μπροστά τους σωροί από χώματα που ασχημαίνουν και κάνουν το τοπίο αποκρουστικό. Το βλέπεις και αηδιάζεις και αγριεύεις. Σκεφτείτε τώρα πόσο άσχημα θα επιδράσει αυτό το περιβάλλον στη διάπλαση του χαρακτήρα των μικρών μαθητών. Η έκπληξή μου αποκορυφώθηκε όταν άκουσα από χωριανούς ότι τα πεύκα ήταν πηγή ασθενειών για τους μαθητές! Καημένε Παπατρέχα – αυτός ήταν ο δάσκαλος-δημιουργός – θα τρίζουν στον τάφο τα κόκκαλά σου από το κακό που έγινε στο Σχολείο που αγάπησες και μεταμόρφωσες.
    Εδώ τα ερωτήματα που ανακύπτουν είναι πολλά: ποια υπηρεσία γνωμάτεψε πως τα πεύκα ήταν επιβλαβή κι έπρεπε να κοπούν; Και τα άλλα δέντρα ήταν κι αυτά επιβλαβή; Οι δάσκαλοι ρωτήθηκαν; Κατήγγειλαν το γεγονός εκεί που πρέπει; Ο Πρόεδρος της Κοινότητας και πάνω απ' όλα ο Δήμαρχος τι στάση τήρησαν στο θέμα αυτό;
    Στα χωριά παρατηρούνται και πολλές άλλες παρανομίες από όσους σκέφτονται μόνο το ατομικό τους συμφέρον. Οι κοινόχρηστοι χώροι είναι απροστάτευτοι καθώς και μνημεία που έπρεπε να συντηρηθούν. Το Πανώριο Πηγάδι είναι αθέατο από την περίφραξη ολόγυρά του. Το Πέρα Πηγάδι είναι εντελώς εγκαταλελειμμένο και απογυμνωμένο, ενώ ο συνορίτης έμπασε τα σύνορά του και τα ανέβασε, στο σοφρά του πηγαδιού. Δεν είναι όλα αυτά στις υποχρεώσεις των Δήμων; Τότε τι λόγο ύπαρξης έχουν;
    Είναι πράγματα χονδρικά που βγάζουν μάτι. Μοιάζουν με δειγματοληψία. Ευχής έργο είναι κάποιους να συγκινήσουν και να τους ωθήσουν στην οδό του χρέους. Πρέπει επιτέλους οι Δήμοι να βρουν το δρόμο τους κι όλοι εμείς σε όποια έπαλξη κι αν βρισκόμαστε να γίνουμε υπεύθυνοι πολίτες και να αλλάξουμε τις αρρωστημένες νοοτροπίες που μας επισώρευσαν τα μεγάλα δεινά που ζούμε σήμερα, κλεισμένοι στο εγώ μας. Μας αξίζει καλύτερη τύχη και είμαστε ικανοί να την κατακτήσουμε.
    Αρκεί να επιδείξουμε αρετή και τόλμη. Δεν χρειαζόμαστε τίποτα περισσότερο!
    Εμπρός, λοιπόν!
    22-10-2013

    Πάνος Λαζαρόπουλος
    Πηγή ΧΡΥΣΟΒΙΤΣΑΝΙΚΑ ΝΕΑ 
    Views: 495 | Added by: takoronta | Rating: 0.0/0
    Total comments: 0
    Only registered users can add comments.
    [ Registration | Login ]
    Copyright MyCorp © 2024