O ταχυδρόµος του χωριού - 15 January 2010

Σήµερα θα αναφερθώ σε ένα γεγονός, σε µία ιστορία ανεπανάληπτη το πόσο επηρεάζουν την µνήµη µας, τις σκέψεις µας µέσα στο χρόνο που διαβαίνει σύντοµα κινηµατογραφώντας µε τα καλύτερα χρώµατα και τις ζωντανές εικόνες που σκιαγραφούν το παρελθόν, το µέλλον, διαπιστώνοντας ότι αυτά τα πραγµατικά γεγονότα ενός µικρού χωριού, µιας µικρής κοινωνίας ανθρώπων, που κάθε λεπτό έβλεπαν, συναντούσαν, µίλαγαν, ο ένας µε τον άλλον. Πανηγύρι σωστό ο ερχοµός του ταχυδρόµου. Βέβαια έχουν περάσει αρκετοί τόσον προπολεµικά όσο και µεταπολεµικά της κατοχής, οι οποίοι θα αναφερθούν, αλλά θα σταθώ σε έναν ταχυδρόµο ο οποίος µου άφησε ανεξίτηλα µέσα στη µνήµη µου τα χαρακτηριστικά του. Είναι η εποχή που άνοιξε ο δρόµος για την Ευρώπη και ειδικά στη Γερµανία. Θα σκιαγραφήσω τη δεκαετία 1960-1970. Θα αναφερθώ σε ντοκουµέντα για να παρουσιάσω µια αντιπροσωπευτική µορφή ενός ταχυδρόµου κοινωνικού εργάτη που αντιπροσωπεύει τους υπόλοιπους ταχυδρόµους του χωριού µας. Προπολεµικά µας εξυπηρετούσε καθώς και στη περίοδο της κατοχής εξ Αστακού Φώτιος Τζαµαλής. Την δε περίοδο 1960-1970, µας εξυπηρετούσε ο κοντοχωριανός µας Θεόδωρος Ταπραντζής ,ένας αξιόλογος άνθρωπος µε πολλά προσόντα καλοµίλητος, ευγενέστατος, πάντα πρόσχαρος να εξυπηρετεί το χωριό µε τις δυο εβδοµαδιαίες επισκέψεις του στο χωριό µας. Ήρωας πραγµατικός. Δρόµοι δεν υπήρχαν. Τα µονοπάτια των διπλανών χωριών µας Γουριώτισας-Προδρόµου-Αγραµπέλου-Χρυσοβίτσας-Μαχαιράς -Σκουρτού-Μπαµπίνης-Αστακού, οι ανηφόρες και κατηφόρες ήσαν άρρηκτα συνδεδεµένες µε το περπάτηµα του καλού ταχυδρόµου που τον περιµέναµε µε αγωνία, για να µας µεταφέρει τα ευχάριστα µαντάτα της ξενιτιάς. Στολή ταχυδρόµου µε το καπέλο του να στολίζετε µε το µπορντό χρυσό σιρίτι, έχοντας µια δερµάτινη µεγάλη τσάντα, το καλοκαίρι µε τα χρωµατιστά γυαλιά του αλλά το χαρακτηριστικό της όλης παρουσίας του και παραστάσεως η µεγάλη του τρουµπέτα που διαλαλούσε τα όρη και τα βουνά τους κάµπους και τα χωριά ότι έρχεται ο ταχυδρόµος. Ο ερχοµός του πάντα συνέπιπτε τα µεσηµέρια. Πρώτη στάση στην είσοδο του χωριού κάπου µπροστά στο σπίτι του Χρήστου Τάγκα. Η µισή πλευρά του χωριού τον περίµενε εκεί. Μόλις έφτανε στο σηµερινό κοιµητήριο του χωριού έρχονται από τη Γουριώτισσα διαλαλούσε µε τη τρουµπέτα ότι σε λίγο θα ήταν κοντά µας. Δεύτερη στάση και τρόπον τινά επισηµότερη και µε πολύ χρόνο το καφενείο του αείµνηστου Μιχάλη Μπαµπάνη στη κεντρική πλατεία του χωριού που ήµερα ανήκει στο Ντίνο και Ευδοξία Μπαµπάνη. Μικρό πανηγύρι µικροί και µεγάλοι άντρες και γυναίκες, παππούδες και γιαγιάδες τρέχαν για να φτάσουν στη πλατεία ρωτώντας τον µήπως έχουν γράµµατα από τους ξενιτεµένους και τους στρατιώτες. Ήξερε όλους και όλες µε τα µικρά ονόµατα. Η τρουµπέτα στη διαπασων. Προχωρώντας τον δρόµο για την πλατεία διαλαλούσε σε όλους όσοι είχαν γράµµατα. Περνώντας κατω από το σπίτι µου φώναζε τη µητέρα µου Όλγα «έχεις γράµµα από το Γεράσιµο» ή «µπάρµπα Κώστα έχεις γράµµα από το γιο σου». Πηγαίναµε κοντά του. Παίρναµε τα γράµµατα. Τα διαβάζαµε επιτόπου διότι οι περισσότεροι δεν γνώριζαν τη γραφή. Απαντούσαµε αµέσως. Του δίναµε επιστολές προς τους ξενιτεµένους και τόσα αλλά έδιναν και έπαιρναν µέσα στη καθηµερινότητα ενός µικρού χωριού. Να σηµειώσω δε, ότι κατά το 1971 µετατέθηκε στην Αθήνα και συγκεκριµένα στη περιοχή του Κολωνακίου µέσα στην αριστοκρατία της εποχές εκείνης. Με τα χαρακτηριστικά προσόντα του, την ευγένεια, το ήθος του, την εξυπηρετικότατα έγινε δεκτός και αγαπητός από τους κολωνακιώτες. Καταθέτω, ότι κατά την περίοδο 1973, νέος κληρικός, ευρισκόµουν εις τα γραφεία της Ιεράς Συνόδου εις την Μονή Πετράκη. Εκεί συνάντησα τον αγαπητόν ταχυδρόµο του χωρίου µας. Μιλήσαµε, πάντα ευχάριστος, ρώτησε για το χωριό µας και µε χαιρέτησε στη γλώσσα µας. Επίσης µετά από τον αγαπητό Θεόδωρο Ταπρατζή πέρασαν αρκετοί µε ζήλο, σεβασµό και αγάπη προς το χωριό µας, όπως ο Χρήστος Κακκαβάς, ο Θεόδωρος Φλέγγας και ο Τάκης Πιτσούλιας, ο οποίος είναι µέχρι και σήµερα. Ίσως είναι και άλλοι, που δεν τους θυµάµαι.