Ευχαριστώ  την εφημερίδα "Χρυσοβιτσάνικα Νέα” που μου έδωσε την ευκαιρία να γράψω, μέσα από τις φιλόξενες στήλες της, λίγα  λόγια για τα τρία χωριά που εδώ και εκατοντάδες χρόνια δεσπόζουν αγέρωχα στις πλαγιές και συνέχεια των Ακαρνανικών το ένα να αντικρίζει το άλλο και να μεταδίδουν μηνύματα ότι εδώ στα μέρη αυτά και στα τρία χωριά υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρξει μία αλυσιδωτή παρουσία των κατοίκων με μεγάλη προσφορά στην κοινωνία μας και πλούσια παράδοση.

Θα αναφερθώ στα τελευταία γεγονότα και θα σταθώ από την δεκαετία του 1950-60 μέχρι σήμερα.

Η Γερμανική επιδρομή και καταστροφή ήταν πολύ μεγάλη και στα τρία χωριά, οι ποιο μεγάλοι στην ηλικία και οι πατεράδες μας έζησαν αυτήν την φρικτή εμπειρία της καταστροφής και όμως αντέξαμε.

Και τα τρία χωριά άνθρωποι του μόχθου, της εργασίας και της προόδου έδωσαν ένα μήνυμα ένα σύνθημα ότι μπορούμε να έχουμε την δυνατότητα να επιτύχουμε παρά τις όποιες δυσκολίες που είχανε προκύψει.

Σχεδόν ο ένας γνώριζε τον άλλον.

Στις συναναστροφές, στις εργασίες, στο λεωφορείο είχανε να πούνε τα διάφορα προβλήματα που αντιμετώπιζαν τα χωριά

μας•

Να σημειώσω εδώ ότι ο αείμνηστος πατέρας μου Κωνσταντίνος Πόπης είχε ως αγροφύλακας την επίβλεψη της περιοχής της Χρυσοβίτσας. Ενθυμούμαι ως μαθητής δημοτικού και

Γυμνασίου την εκτίμηση και την φιλοξενία των κατοίκων της Χρυσοβίτσας στο πρόσωπο του πατέρα μου.

Α) Ο κάμπος κοινός, τα χωράφια ξεχωριστά. Όργωμα, χέρσωμα, καθάρισμα κάθε μέρα γέμιζε από τους κατοίκους για τις διάφορες εργασίες. Στις συναντήσεις αυτές ο ένας μετέδιδε τα νέα στον άλλο και έτσι γνωρίζαμε από πρώτο χέρι τα γεγονότα που συνέβησαν στο ένα χωριό ή στο άλλο με τα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε «ΦΩΣ - ΝΕΡΟ - ΔΡΟΜΟΣ» ήταν στην ημερησία διάταξη. Κάμπος - Λεσίνι - Πνευματικάτο και Άγιος Δημήτριος ήσαν τα μέρη της σκληρής δουλειάς και μεγάλη απόδοση για να ζήσουν οι οικογένειες που κατά πλειοψηφία ήσαν πολύτεκνες.

Ο Πρόδρομος τον περασμένο αιώνα υπήρξε ένα μικρό κέντρο εμπορικής αναπτύξεως και επικοινωνίας με τα άλλα χωριά.

Η Χρυσοβίτσα σε μία πλεονεκτική θέση με τον δρόμο που ενώνει το Αγρίνιο - Αστακό και Μεσολόγγι.

Το Αγράμπελο επάνω στην βουνοκορφή να επιβλέπει.

Β) Μας ένωνε το λεωφορείο της γραμμής Αγράμπελο -Αστακός.

Ξεκίναγε πρωί - πρωί από το Αγράμπελο 6 π.μ. με επιβάτες φτάναμε στον Πρόδρομο έπαιρνε και από εκεί. Προχωρούσε για Χρυσοβίτσα γέμιζε με επιβάτες.

Σχεδόν όλοι πολύ λίγο γνωστοί. Οι κουβέντες, οι φωνές, οι συζητήσεις έδιναν και έπαιρναν μια πραγματική βουλή των τριών χωριών όλα τα προβλήματα στην ημερησία διάταξη. Το τσιγάρο στην διαπασών. Σιγαρόχαρτο ψιλό. Χαρμάνι ντόπιο και ξερικό ο ένας κέρναγε τον άλλο. Πραγματικά μία εικόνα που σπανίζει σήμερα για τους σημερινούς πολίτες.

Φτάναμε στον Αστακό 7.30 το πρωί.

Τα παιδιά στο σχολείο οι μεγάλοι για δουλειές, ψώνια, δικαστήρια, διότι τότε υπήρχε το Ειρηνοδικείο Αστακού. Χαλασμός κόσμου. Επιστροφή 1 το μεσημέρι.

Συζητήσεις επί συζητήσεων. Κάθε ένας μονολογούσε το δικό του θέμα.

Αυτή ήταν μία εικόνα δείγμα της μικρής κοινωνίας των τριών χωριών μας.

Γ) Τα πανηγύρια των χωριών συνέβαλλαν και αυτά εις ένα τρόπο επικοινωνίας και συναντήσεως.

Ομάδες, ομάδες εναλλάξ παλιά με τα πόδια σφράγιζαν και έδιναν επισημότητα στους κατοίκους ότι ο ένας επικοινωνεί με τον άλλον και κατ' αυτόν τον τρόπον.

Δ) Το όργωμα το φύτεμα του καπνού, το μάζεμα στον κάμπο είχαν και αυτά το τελετουργικό τρόπο παρουσιάζοντας τον κάμπο σαν ένα μεγάλο εργοτάξιο. Μόλις μας άγγιζαν οι ακτίνες του ηλίου τότε όλοι παίρναμε τον δρόμο για τα σπίτια μας να αρχίσει το βελόνιασμα.

Στο μάζεμα του βελανιδιού υπήρχε καμμιά φορά και ένταση διότι τα ακριβή σύνορα ξέφευγαν της προσοχής μας.

Ε) Οι αγώνες κοινοί. Στον πνευματικό τομέα και κοινωνικό έργο και τα τρία χωριά συνέβαλλαν όσον το δυνατόν καλύτερα. Επιστήμονες, γιατροί, δικηγόροι, δικαστικοί, λογοτέχνες, πουηταί, κληρικοί, φιλόσοφοι, ιστορικοί, καθηγηταί, δάσκαλοι, επιχειρηματίες και πολλοί άλλοι σε διάφορους επαγγελματικούς τομείς με επιτυχίες και δυνατότητες.

Όλα αυτά έχουν κατά κάποιο τρόπο γραφεί στην ψυχοσύνθεση των κατοίκων των χωριών μας με επακόλουθο ακόμα και σήμερα στις νέες γενιές Αγραμπελιωτών -Χρυσοβιτσάνων και Προδρομητών να αντικατοπτρίζεται σεβασμός, εκτίμησις, ένωσις και αλληλεγγύη στην συμπεριφορά του ενός με τον άλλον. Αυτό θα πρέπει να μας γεμίζει χαρά διότι αναγνωρίζουμε ένας τον άλλον όπου κι αν βρισκόμαστε.

                                           ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ